| Autor |
Dama Kameliowa
La dame aux camélias
Dołączył: 08 Lut 2007
Posty: 1706
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/15
Skąd: TZIMISCE
Czw 1:47, 08 Lut 2007
|
|
| Wiadomość |
|
|
Sztuka towarzyszyła ludziom od niepamiętnych czasów. Począwszy od naskalnych malowideł, aż do dzieł ery postindustrialnej, fascynowała ludzi, ukazując im piękno otaczającego świata, pobudzała bogactwo przeżyć wewnętrznych. A gdziekolwiek tworzyli śmiertelni artyści, tam nie mogło zabraknąć wampirów z klanu Toreador. Toreadorzy uważają się (zapewne słusznie) nie tylko za największych artystów i znawców sztuki, ale także jej mecenasów i opiekunów wybitnych twórców. Zaszczytu Przeistoczenia mogą, ich zdaniem, dostąpić jedynie ci, których talent zasługuje na to, by nieśmiertelna egzystencja pozwoliła mu tworzyć prawdziwie genialne dzieła. Historia klanu Toreador i jego członków odzwierciedla historię ludzi, i tworzonej przez nich kultury. W czasach antyku klan ten, choć niezbyt liczny, przyczynił się do powstania jednych z najwspanialszych dzieł sztuki, jakie kiedykolwiek ujrzał świat. Dzieła Homera, Polikleta, Fidiasza, po dziś dzień zachwycają harmonią i kunsztem. W okresie Imperium Romanum wielu Toreadorów porzuciło klasyczne kanony, rzucając się w wir hedonizmu i dekadencji. Neron układający ody, podczas gdy płonął Rzym, najlepiej oddaje nastrój tego okresu. Wieki średnie przyniosły diametralna zmianę w światopoglądzie Toreadorów. Dawni Dionizejczycy stali się jednym z najbardziej spokojnych klanów, znajdując piękno w umiarkowaniu i wstrzemięźliwości. Surowe kamienne mury romańskich klasztorów sprzyjały kontemplacji i poszukiwaniu wewnętrznego spokoju w ubóstwie i prostocie. Silny wpływ, jaki wywarła na Toreadorach sztuka sakralna, znalazł swoje odbicie także w późniejszych wiekach, gdy pod ich okiem powstawały majestatyczne i wyniosłe arcydzieła gotyku. Czasy nowożytne przyniosły postępującą sekularyzację sztuki, i choć wielu artystów nadal działało pod mecenatem duchowieństwa, coraz więcej Toreadorów odchodziło od sztuki sakralnej, kierując się ku innym obszarom twórczości. Choć niektórzy dostrzegali niebezpieczeństwo powtórzenia minionych błędów, Toreadorzy, po stuleciach ascezy i wstrzemięźliwości, z entuzjazmem rzucili się na poszukiwanie i badanie nowych, nieodkrytych aspektów piękna we wszelkich jego przejawach.
Ostatnie dekady były wyjątkowo niesprzyjające Toreadorom. Po powstaniu w pierwszej połowie XX w. wielu nowych kierunków w sztuce wydaje się, że nie pozostało już nic do wymyślenia. Toreadorzy gorączkowo Przeistaczają wszelkich twórców, przejawiających choć odrobinę inwencji, licząc, że być może któryś z nich będzie w stanie obdarzyć klan nowym spojrzeniem na sztukę, i uratować go przed postępującą degeneracją.
Legendy:
O Toreadorach powstało wiele opowieści, mówiących zarówno o ich latach świetności w czasach antyku, jak i o odrażających deprawacjach, jakim poddawali się za rządów Kaliguli, chcąc choć na chwilę doświadczyć utraconego uczucia ekscytacji. Jednak niewątpliwie najpiękniejsze są historie opowiadające o Toreadorach, którzy zetknęli się z iście nieziemskim pięknem. Jedna z nich mówi o Toreadorze, który ujrzał niegdyś leśną nimfę, zażywającą kąpieli przy blasku księżyca. Urzeczony jej urodą wampir wypalił sobie oczy, by na zawsze zachować pod powiekami obraz przecudnej istoty. Inna legenda mówi o Kainicie, który w dekadenckich czasach Cesarstwa Rzymskiego zdołał pojmać w nieprzebytych puszczach Germanii jedną z tajemniczych i ulotnych driad. Żądny nowych doznań wypił jej krew (inni twierdzą, że porażony jej nieziemskim pięknem zapragnął Przeistoczyć ją, by dołączyła do klanu), jednak odmieniła ona tak bardzo jego ciało i umysł, że nie mógł już powrócić do swych pobratymców. Podobno ów nieszczęśnik i garstka jego potomków nadal mieszka w ukryciu gdzieś w górach Styrii.
Polityka:
Zamiłowanie Toreadorów do sztuki przejawia się we wszystkim, co robią, i polityka nie jest tu wyjątkiem. Chociaż niekiedy prowadzi to do sytuacji, w której rozbudowany ceremoniał dominuje nad kwestiami naprawdę ważnymi, zwykle na dworach, na których Toreadorzy odgrywają istotną rolę (niekoniecznie jako książę, ale na przykład jako jeden z jego doradców), sztywny protokół jest jakby nieco mniej wszechogarniający. Wiele jest miast, które wiele zyskały dzięki rządom światłego Toreadora jako księcia. Konstantynopol, Petersburg, Paryż - bez kochających sztukę Kainitów świat być może nigdy nie ujrzałby Bazyliki Mądrości Bożej, Ermitażu, czy Łuku Tryumfalnego.
Odgrywanie postaci:
Odgrywając postać wampira z klanu Toreador należy pamiętać, że dostrzega on piękno we wszystkim, co go otacza. Staraj się zawsze dostrzegać więcej niż inni (nawet jeśli w pobliżu nie ma nic interesującego), sprawiaj wrażenie, jakbyś był tylko częściowo obecny. Cokolwiek robisz, rób to z gracją i stylem. Nieważne, czy uda ci się zrealizować to, co zamierzałeś; ważne, jak próbujesz zrealizować swoje zamierzenia. Chociaż wielu jest zdania, że lepiej jest wygrać dzięki brudnym sztuczkom, niż ponieść porażkę z podniesioną przyłbicą i w blasku chwały; ty wiesz, że jest dokładnie na odwrót.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
Szukaj
